Ik heb tranen gelachen

Ik heb tranen gelachen en onnozel gedaan

Ik ben toch geen *!@$GR&* dat ik hier niet uit kom!

Er moet een logica inzitten alleen deze muts ziet het niet

WAAROM lukt me dit nou niet!

Vloekend en tierend kom ik m’n tentje weer uit.

Ik trek alle haringen weer los en het grondzeil uit m’n tent.

Het is woensdagmiddag 8 juli wanneer ik al een uur in gevecht ben met het grondzeil.

Wat moeten die begeleiders wel niet denken!

“Nou dat gaat goed daar hey met die vrouw, hoor d’r eens vloeken!”

“Lekker joh zo’n retraite.”

“Ja echt top!”

En zo ratelde het maar door en ratelde het maar door in m'n hoofd.

Ik trok de haringen er uit ik schuif het zeil om het vervolgens weer om te draaien.

Tot ik na 2 uur besloot het op te geven.

Ik kijk naar de open stukjes tussen het tent en het grondzeil.

“Nee dit is ook helemaal k*** zo want zo rolt zo alle regen er in!”

“Ook dat nog die regenbuien van morgen weer ja, wat een hel!”

Ik liet me dramatisch vallen en jammerde en schold tegelijkertijd.

Het zweet stond op m’n rug en op m’n voorhoofd.

Langzaam hoorde ik de regendruppels weer op de tent vallen.

Ineens hoor ik de auto van één van de begeleiders starten.

“Oh ja die gaan nu die andere deelnemers natuurlijk ophalen”.

En tegelijkertijd valt het besef me binnen als ik aan het tijdstip denk.

Ik kijk op m’n horloge en het is 14:10 uur en ik begin vuur te spuwen.

Ben ik al vanaf 12:00 uur bezig met het GRONDZEIL!

WAAROM!

Ik loop door het gras om de rest van m’n spullen te pakken.

Zeiknatte schoenen.

Oh ja ook dat nog.

Laat ik m’n regenlaarzen maar aan doen.

Maar ik moet dat zeil nog goed doen, ik kan het niet accepteren zo.

Oh die innerlijke autist van mij!

Maar wat doe ik nou verkeerd?

Door alle frustratie ben ik kapot. Ik kan niet eens meer boos doen.

Er valt een kalmte over me heen en ineens zie ik een beeld voor me.

Ik krijg een ingeving en ik hoor mijn vriend zijn stem van de instructies van 2 jaar geleden:

‘Het labeltje met het logo zit aan de voorkant van het grondzeil’.

AAARGHHHGH DAT WAS HET!

Dat labeltje moet aan de VOORKANT!

Dan ziet ie goed!

Ik ren terug naar de tent, ik trek weer alle haringen er uit om nog geen 5 minuten later het zeil te zien liggen zoals het hoort!

Ik moet lachen en huilen van ellende tegelijkertijd.

Sterker nog ik ontplof in zo’n lachbui dat ik weer aan die begeleiders denk.

Als ze überhaupt wat denken, denken ze nu helemaal dat ik geschift ben.

De tranen rollen over mijn wangen ik beland in een lachkick van een kwartier.

En hoe kenmerkend was mijn eerste dieptepunt tijdens de start.

Hoe bewust ik me ben geworden van hoe ik me vastbijt en niet meer loslaat als ik iets heel graag wil.

Hoe slecht dit soms voor mezelf kan zijn.

En des te beter het is soms wat stappen terug te nemen en de situatie opnieuw te bekijken.

Maar ook weer geconfronteerd te worden met hoeveel denkpatronen ik nog heb over mezelf of over hoe iets moet zijn! Allemaal in het hoofd hoofd hoofd...

Je snapt dat de les hierachter uiteraard niet op die dag binnen kwam. Maar pas de dagen erna.

Maar deze vreselijke start gevuld met tranen van het lachen en boosheid was erg tekenend voor de reis naar binnen.